Grassige kaas

​De lente is de tijd van de primeurs! Aardbeien, asperges, jonge erwtjes én natuurlijk graskaas van dartelende koetjes. Lekker, en het laat zich heerlijk fotograferen. De Primeur wordt het liefst gepresenteerd met een rood-wit-blauw vlaggetje en de magische term ‘van de koude grond’. Maar zo exclusief Nederlands is de Asperge helemaal niet. De lössgrond waar ze het liefst op groeien vind je in Limburg maar ook in Nedersaksen. Vakantietip van Spijspad, fiets deze zomer de Nedersaksische Spargelroute!

Mijn boma groeide dan weer op tussen Vlaamse aspergevelden en stelt dat ‘Hollanders’ helemaal niks weten van asperges. Jaarlijks probeer ik haar weer te behagen met een bosje nóg versere. Maar nee; ‘te dik’, ‘ze piepen niet’, ‘uitgedroogd’. Al had ik ze zelf die ochtend uit de grond gestoken, de smaak van je jeugd is moeilijk te reproduceren. 

En dan die andere lenteprimeur; de graskaas. Bijna zo traditioneel als de elfstedenteleurstelling zijn de nieuwsberichten met vrolijk springende koeien in zonnige weilanden. En die maken dan heerlijke jonge graskaas. 

Afgelopen zomer, tijdens onze mooie zuivel fietstocht in Friesland, leerde we van een kritische kaasmaker dat er vooral een praktische reden is voor de productie van graskaas. De samenstelling van koemelk verandert enorm in de lente want 

de koeien eten opeens heel andere voeding. De melk is dan vrij onstabiel, en het is veel moeilijker om consistente kaas te maken. Verkoop die melk snel in de vorm van ‘graskaas’ en voila, het probleem opgelost.

​Eline en ik gaan deze op onderzoek uit om te proeven hoe het nou eigenlijk zit met die graskaas. Hierover horen jullie snel meer!